CHP eski milletvekili Kemal Anadol, 14 ve 28 Mayıs Genel Seçimleri ile sonrasında muhalif medyanın değişen tavrını ele aldı. Kemal Anadol, bugün kaleme aldığı yazısında, Millet İttifakı’nın cumhurbaşkanı adayı olarak CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu’nun ismi açıklandıktan sonra, muhalif medyanın hiçbir biçimde Kılıçdaroğlu’nu eleştirmediğini, tersine eleştiren isimlerin linçlendiğini yazdı.
Kemal Anadol, seçimden evvel muhalif medyanın, bu seçimin son seçim olduğunu, muhalefet seçimi kazanamazsa bir daha seçim olmayacağını yazdığını fakat seçimden sonra Kılıçdaroğlu’nun, “Kazanamadık fakat bu dünyanın sonu değil, son seçim de” sözlerinin sert bir lisanla eleştirildiğini söz etti.
Kemal Anadol’un yazısı şöyle:
“CHP Genel Lideri Sayın Kılıçdaroğlu 8 Temmuz 2023 günü katıldığı bir canlı yayın televizyon programında geçtiğimiz mayıs ayı seçimleri için ‘Çok inanmıştık yüzde yüz Cumhurbaşkanlığı seçimlerini kazanacağımıza dair. Kazanamayınca bunun getirdiği önemli bir travma oldu. Bir beklentinin getirdiği bir hayal kırıklığı vardı lakin bu hayal kırıklığını kronik hale getirmek hakikat değil. Olur. Hayat devam ediyor’diyordu. 10 Temmuz günü Ankara’nın Keçiören ilçesinde ekseriyetle davacıların gittiği bir kahveye ziyaretinde de ‘Kazansaydık farklı bir şey olacaktı. Kazanamadık fakat bu dünyanın sonu değil, son seçim de’ diyor.
Bu sözleri gazetede okuyunca şimdi çok taze evvel olan 14 ve 28 Mayıs seçim kampanyaları gözümün önüne geldi. O günlerde lise öğrencisi olduğum, mutlak çoğunluk sistemiyle yapılan ve CHP ile Demokrat Parti ortasında çok gergin geçen 1957 seçimlerinden bu yana tüm seçimleri anımsıyorum. 1969 seçimlerinde CHP ilçe lideriydim. 1973 ve 1977 seçimlerinde milletvekili adayıydım ve her ikisinde CHP Milletvekili olarak parlamentoya girmiştim. Aralık 1987, Kasım 2002, Temmuz 2007 seçimlerine de aday olarak katılmış ve kazanmıştım. Aday olmadığım seçimleri ve halkoylamalarını bunlara ek ettiğimde geniş bir müşahede sahibi olduğum ortaya çıkar. Yaşımı belirli etse şu günlerde bu kadar seçim kampanyası izleyen kişi az bulunur.
“1950’DEN BU YANA BU KADAR KUTUPLAŞMIŞ BİR SEÇİME ŞAHİT OLMADIM”
Bunları niçin yazdım? 1950’den bu yana bu kadar kutuplaşmış bu kadar gergin bir seçime şahit olmadım da ondan. Hem Cumhurbaşkanı hem de AKP Genel Başkanı olan Erdoğan taşıdığı sıfatları ve imkanları sonuna kadar kullanıyordu. Misyonlarında istifa etmeyen bakanlar aday oldukları vilayetlerde partizanlığın birer simgesiydiler.
Muhalefete gelince… Kılıçdaroğlu’nun uğraşıyla altılı masa oluşmuştu. CHP ve Âlâ partinin bir seçim evvel aldığı oylar belirliydi. AKP’den kopan Gelecek ve DEVA’nın anketlerdeki oyları yüzde birlerde geziniyordu. Demokrat Partinin ise o kadar da değildi. Saadet Fatih Erbakan’ın partisinden geride kalmıştı. Bu tertip bir seneye yakın Cumhurbaşkanı adayının kim olacağını belirlemedi. İktidara yakın kanalların ve gazetelerin tek konusu muhalefetin adayının kim olacağıydı. Halkı bıktıran bu tartışmaların sonunda aday belirlendi lakin doğum çok sancılı olmuştu.
Elektrik, doğalgaz faturaları, enflasyon, ekmek kuyrukları insanları canından bezdirmişti. Orta sınıf tasfiye ediliyordu. Daha dün üstünden korona silindiri geçen esnaf sözcüğün tam manasıyla bitikti. Cezaevleri doluydu. Adalet iktidarın sopası olarak kullanılıyordu. Bu ortamda ‘Yandım Allah’ diye bağıran beşerler bir an evvel tek adamın gitmesini istiyorlardı.
“SEÇİMEN EVVEL KILIÇDAROĞLU HER TÜRLÜ YANLIŞI YAPMAKTA ÖZGÜRDÜ”
Bu ortamdan yararlanarak muhalefeti destekleyen medya, köşe yazarları, birçok parti yöneticisi ve trollerin estirdiği havaya hiçbir seçimde şahit olmadım. Bunlar topluma dehşet saçıyorlardı. ‘Bu seçim köprüden evvelki son çıkış’diyorlardı. ‘Bu yapılacak son seçim’ diyorlardı. ‘Eğer AKP kazanırsa artık seçim yok!’ Toplum büyülenmişti sanki! Seçim kazanmaya yönelik akılcı hiçbir teklife tahammülü yoktu. Ezberini bozmak istemiyordu. Kılıçdaroğlu ve altılı masayı oluşturanlar her türlü yanlışı yapmakta özgürdü! Kutuplaşmanın bir tarafı onları görmezden geliyordu. Lakin tek adamın gitmesini, AKP’nin kaybetmesini isteyen şahısların bırakın teklif getirmesini, ağızlarını açmaya hakları yoktu. Kılıçdaroğlu ve partinin üst idaresi de bu ortamdan hoşnuttu. Birisi çıkıp ‘Ne son seçimi arkadaşlar? Seçimi kaybedersek dünyanın sonu mu olacak? O vakit tek adama teslim mi olacağız?’ dese sonu aşikardı. Linç edilmek! Olayları dikkatle izleyenlerin kimsenin, ateşten gömlek üzere halkı yakan hayat pahalılığı bir yanda dururken, çoktan gündemden çıkmış türban meselesiyle ilgili yasa önerisi veren Kılıçdaroğlu’na yanlış deme hakkı yoktu. Cumhuriyetin kurucu kıymetlerine ömrü boyunca karşı koymuş kişi ve kuruluşlarla helalleşmenin oy getirmeyeceğini anlatmak mümkün değildi. Kılıçdaroğlu, dar bir danışman takımıyla oluşturduğu siyasetleri akşamları sürpriz manzaralarla televizyon ekranında canlandırıyor, Parti Meclisi üyeleri, milletvekilleri ve parti örgütü de bunları sıradan bir yurttaş üzere izliyorlardı.
2002’den bu yana girdiği her seçimi kazanan Erdoğan durumun vahametini anlamıştı. Mitinglerde seçmenlere ‘Bir patates, bir soğana başkanınızı feda etmezsiniz’ diyordu. Çabucak strateji değişikliği yaptı. Hangi vaatte bulunursa bulunsun ekonomik açıdan halkı şad etmesi mümkün değildi. Mutfaktaki yangının önüne terörü koydu. Kampanyayı sonuna kadar bu çizgide yürüttü. Oslo görüşmelerini, tahlil sürecini başlatan, çadır mahkemeleri kuran iktidara hak ettiği karşılıklar hazırdı aslında. Ama Yeşil Sol parti oylarını yitirmekten korkulduğu için önemli bir karşılık verilmedi, verilemedi. Bu alan adeta tek adama bırakıldı. Artık yanlışsız yanlış argümanlar, iftiralar, montajlı görüntüler dalga dalga tüm yurda yayıldı. 14 Mayıs akşamı güvenlik hissinin mutfaktaki tencereyi geride bıraktığı anlaşıldı.
“SİYASET ADAMI İLE DEVLET ADAMI ORTASINDAKİ AYRIM BU TÜRLÜ DURUMLARDA ORTAYA ÇIKIYOR”
Birinci hayal kırıklığı başlamıştı. Güçlendirilmiş parlamenter sistem mümkünlüğü kalmamıştı. Son bir eforla ikinci çeşide girildi. Bu sefer milliyetçi bir söyleme dönüldü. Lakin işi işten geçmişti. Zafer Partisiyle protokol imzalamak durumu kurtarmıyordu. Hezimet kaçınılmazdı artık.
Sayın Kılıçdaroğlu’na seçimlerden evvel destan nizamların sonraki gün bilakis dönmelerini, yanında genel lider yardımcısı olarak, yönetici olarak sorumluluğa ortak olanların taraf değiştirmelerini şaşkınlıkla, ibretle ve dehşetle izledik, izliyoruz…
Ama ömrünü CHP’ye adamış emektarların, umudunu bu muvaffakiyete adamış yurttaşların Sayın Kılıçdaroğlu’nun çekilmesini istemesinden daha doğal ne olabilir. Kimsenin CHP Genel Liderine hakaret etmeye hakkı yoktur. Haddi de değildir. Fakat istifa demokratik bir kuruluştur. ‘Demokrasilerin ölçüsü hesap sorabilmek ve hesap verebilmektir’ kelamı kendisine ilişkin değil mi? Yurttaşlar en zayıf anında yirmi bir yıllık iktidarı neden yenemediğinizin hesabını soruyorlar. Kaybedince istifa etmek bir anlayış, bir görgü ve hepsinden değerlisi bir sorumluluk gereğidir.
Şimdi akıllara birtakım sorular geliyor. Kutuplaşmanın en ağır periyodunda Sayın Kılıçdaroğlu yurttaşlara neden ‘Bu son seçim değil, hayat devam edecek’ demedi. Beklenti çıtasını bu kadar yükselttikten sonra hayal kırıklığının birebir ölçüde kronikleşmesi doğal değil mi?
Galiba siyaset adamı ile devlet adamı ortasındaki ayrım bu türlü durumlarda ortaya çıkıyor.”